VAR MISIN Kİ YOK OLMAKTAN KORKUYORSUN ?

…. Diye başlıyor ilim ve düşün dünyasının öğretmeni Farabi ;

insan kainatın bir parçasıdır. Ne insan kainattan ayrıdır ne de kainat insandan. İnsan ilmi aramakla mükelleftir. İlmi bulmak onu öğrenmek ve onu anlatmak zorundadır. İnsan bunu yaparken fikri ve vicdani davranmalıdır. Aklını ve kalbini ikisini de bir arada kullanamayan insan ilk önce kendine ihanet etmektedir. Kendi menfaati uğruna her şeyi yok sayan insanların eninde sonunda varacağı yer hüsrandır.

Aklın olmadığı bedende duygular sadece içgüdüsel olarak kalacaktır. Aklın olmadığı yerde duyguların da tanım olarak bir anlamı kalmayacaktır. Bireyin duygularını anlamlı kılan da şüphesiz akıldır.

İnsan toplumsal bir varlıktır. Birey ancak sosyal-politik oluşumlar içerisinde ilimlere yönelim göstererek mutluluğa ulaşır. Toplum adalet ve sevgi ile mutlu olur.

İnsan, gerçek duyguları bir kenara itip sahte duygulara anlam yükleyerek gerçekliği kaybediyor. Bir süre sonra kaybettiği gerçekliğin yerine tamamen sahte bir yanılsamanın içinde buluyor kendini. Ancak içinde bulunduğu bu yanılsamayı da gerçeklik zannetmeye başladığı an asıl mesele burada başlıyor.

Akıl insanın sahip olabileceği en yüce değerdir. Düşünmeyi bilen insanın, görmek için bakmaya ihtiyacı yoktur. Bakmadan önce düşünmek büyük önem taşımaktadır.

Geldiğimiz noktada aklını, vicdanını ve cesaretini kullananların er geç doğruya güzele ulaştığına, toplum içerisinde kalıcı bir yer edindiklerine şahit olmaktayız, öte yandan menfaat ve çıkar ilişkisi içerisinde, bulunduğu ortamda gündelik popülerlik kazanma hevesinde, bir sonraki hamleyi yalnızca çıkarları doğrultusunda yapanların, toplum yararına hiçbir fikirleri olmayanların toplum içerisinden silinip gittiğini görmekteyiz.

Çünkü insan olmanın zorunluluklarından birisi de şüphe yok ki üretimdir. Üretmek için de bilmek gerekir. Bilmek insanın arayışının en üst mertebesidir.

Bilmek için anlamak; Anlamak için öğrenmek gerekir.